Mijn eerste stage dag

Nou vandaag zou dan mijn eerste stage dag zijn. Omdat we gisteren nog niets vernomen hadden over onze stage tijden/begeleiding etc. zijn gisteren al even wezen kijken op onze plekken. Aan gekomen bij het St. John of God, hier ga ik mijn stage volgen, bleek niemand aanwezig (op de cliënten en schoonmakers na) i.v.m. holiday.
In Malawi kennen ze geen tweede paasdag, maar als er een feestdag in het weekend valt, dan krijgen ze er een dag voor vrij in de week erna. (Ja dat betekent dus elk jaar een 2e paasdag)
Maar zoals je snapt ben ik niets wijzer geworden. Een vriendelijke man vertelde ons wel dat de verpleegkundige om 7.30u beginnen met hun shift.
Gelukkig was er bij het St. John’s Hospital, waar Linda en Sanne gaan stage lopen wel weet van de stagiaires en werd hen verteld dat ze om 7.30u sharp bij de verpleegsterspost moesten zijn.

Vandaag ben ik dus braaf om 7.25u vertrokken naar het psychiatrisch ziekenhuis. Ideaal, we wonen 5 min. lopen van mijn stage plaats en 1 min. van de stageplek van Linda en Sanne. Daar aangekomen wisten ze niet dat ik vandaag mijn stage zou beginnen daar. Ik werd dus maar naar de hoofdverpleegster gebracht, die ook nergens van wist.
Een korte introductie en direct door naar de overdracht van de nachtdienst. Op maandag, woensdag en vrijdag begint de dag met een gebed samen met de cliënten (het St. John of God is een katholiek ziekenhuis waar geloof erg belangrijk is). Op dinsdag en donderdag begint de dag direct met de overdracht, zonder cliënten.
Na de overdracht heb ik een rondleiding gekregen, “The House” is een afdeling voor de cliënten die aan het stabiliseren zijn en weer naar huis toe gaan werken – hier is een heel mooi gebouw voor waarde cliënten weer leren wassen/tuinieren/koken etc., “Likoma” is een acute opname afdeling. Hier kunnen maximaal 13 cliënten verblijven. Je kijkt je ogen uit op deze afdeling, waar in Nederland een ontsnappingspoging leidt tot de separeer, leidt het hier tot … ehm ja een volgende poging direct erna.
En een derde afdeling is voor verslaafden. De verslaafden zijn aan het werk op dezelfde plek als de mensen die aan het rehabiliteren zijn.
Na de rondleiding heb ik gezien hoe de cliënten worden besproken in een monodisciplinair overleg incl. psychiater EN cliënt. Heel bijzonder, wel jammer dat het in het chi-tumbuku gedaan wordt en ik er dus vrijwel niets van kan volgen. Als de cliënt weg is verteld de psychiater me wel wat er gezegd is en waar nu aan gedacht wordt (behandelingen/diagnoses/observatiepunten).

Tussen de middag ben ik heeeeeeeerlijk verwend door Linda en Sanne met een geroosterd broodje en een gebakken eitje. Ik moest namelijk weer terug, en zij konden lekker de zon in.

Vanmiddag begon het een beetje vaag. De teamleider was namelijk ziek naar huis gegaan en mijn aanspreekpunt was dus weg. Een aantal verpleegkundigen waren nog aan het pauzeren en ben er dus maar bij gaan zitten om een gesprekje te voeren. Rond 14u moesten we die ruimte verlaten en ben ik naar afdeling Likoma gegaan. Zo’n beetje iedereen zit hier op 2 verpleegkundigen na omdat de cliënten van de andere afdelingen naar therapie zijn en de cliënten van Likoma nog niet instaat zijn een therapie te volgen.
Als muzungu (blanke) ben je wel heeeeeel speciaal. Alle mannen komen even een praatje maken en zijn erg nieuwsgierig naar je afkomst, interesses en wat je komt doen. De vrouwen zijn helemaal van slag, die blanke huid is zoooooo mooi en willen je de hele tijd aanraken, knuffelen en kussen. Om toch niet helemaal als een einzelgänger over te komen mochten ze dan ook aan mijn armen, handen en haren zitten. WAUW!
Ik vond het heel grappig eigenlijk om dit zo mee te maken, niet verwacht dat er echt nog mensen zijn die nog nooit een blanke gezien hebben, en dat terwijl ik nog in de stad zit.
En vanmiddag was er dus een meisje die elke keer probeerde te ontsnappen, stoel bij de muur en hup de muur op. En hoe daar op gereageerd wordt, zo bijzonder. Ik persoonlijk zou der op af rennen en haar tegen houden, maar hier wordt er gewoon rustig naar toe gewandeld en zijn ze er precies op tijd om aan het been van het meisje te trekken en haar tegen te houden. Dit gebeurt dan ook niet 1 keer maar echt wel 10 keer.

Later op de middag werden er nog wat cliënten besproken, op dezelfde manier als in de ochtend, en om 16.30u is het tijd voor de overdracht en begint de nachtdienst. Ja je leest het goed, de nachtdienst werkt van 16.30u tot 7.30u, ben ik blij met mijn dagdiensten!!
Best een leuk dienstje dus, maar wel erg frustrerend dat niemand van mijn komst wist en ik dus ook niet weet wat er wanneer van mij verwacht wordt en wie mijn begeleider is.
Gelukkig heb ik Linda en Sanne die een heeeeeeeeel lekker toetje voor me hadden gemaakt als troost, hmmm chocolade! Kan wel merken dat ik met 2 verpleegkundigen op reis ben haha!

Corien

Wat ik helemaal vergeet te vertellen is dat het ziekenhuis echt prachtig is. Veel groen en veel bloemen, het kan niet anders dan dat je er vrolijk van wordt.