Een dagje social work
Door: Corien Kuit
Blijf op de hoogte en volg Corien
06 Juni 2012 | Malawi, Mzuzu
In 1e instantie zou ik de maandag meegaan met de social worker, Louis, om een client thuis te brengen na 15 jaar opgenomen te zijn geweest. Jammer genoeg ging dit niet door de maandag – maaaaaaar wel de dinsdag!
Dinsdag was ik met Sanne op de Malazi clinic aan het werk toen ik op mijn telefoon keek voor de tijd zag ik 3 gemiste oproepen en ik werd weer gebeld. Dit was dus Louis om te vragen of ik NU naar SJOG wilde komen om mee te gaan op home visit. Natuuuuurlijk wil ik dat, dus ik trok een sprintje naar SJOG. Aangekomen in mijn verpleegstersuniform werd me toch vriendelijk verzocht een rok/jurk tot over de knie aan te trekken met een t-shirt en vest. Want als ik in deze kleding mee zou gaan dan zou ik de mensen in het dorpje bang maken. Witte uniformen staan gelijk aan naalden en injecties – dus aan pijn. En mijn huid is ook al wit dus dat maakt het wel heel erg eng!
Toen wist ik nog niet wat voor een dorpje het eigenlijk was, waar we de client heen gingen brengen. Omgekleed en wel zaten we met z’n alle in de ambulance op naar … (ik heb werkelijk geen idee hoe het dorpje heet en al helemaaaal niet hoe je het schrijft) Mzimba district. Het SJOG is het psychiatrisch ziekenhuis voor het hele noorden van Malawi, sommige clienten komen dus echt van ver. De familie van deze client woont nog relatief dichtbij – wat is dichtbij? Dat is dus 3u rijden. De 1e 20 minuten was over een verharde weg, daarna waren het zandpaadjes. In Mzimba district zijn allemaal kleine dorpjes, een hut of 5 bij elkaar is een dorpje, met allemaal moeilijke namen. En de wegen naar deze dorpjes zijn geen officiële wegen, en staan dus ook niet op de landkaart. Louis was zelf al een keertje richting het dorpje geweest en de chauffeur van de ambu had deze route ook al eens gereden, zodat ze in ieder geval wisten hoe er ongeveer gereden moest worden.
De reis op zich is dus al een heel avontuur. De paden zijn zo smal dat je er amper met de auto door kunt, en dan alle dorpjes die je tegen komt, dit is echt Afrika! Dat mensen echt nog zo primitief kunnen leven, ongelofelijk. Ik ben echt heel blij dat mijn ouders Nederlanders zijn haha.
Aangekomen bij het dorpje van de client...
Dit dorp bestaat uit 2 huisjes/hutjes waar ze met 15 mensen in leven. Omdat we met z’n 4e kwamen (client, Louis, chauffeur en ik) hadden ze bij een dorpje verder op een extra stoel geleend, want ze hebben maar 2 stoelen en een klein houten bankje. Ze leven van het land, de mannen jagen en werken op het land terwijl de vrouwen schoonmaken en verzorgen.
Heel bijzonder vond ik de hiërarchie, de Chief is de oudste man van het dorp die heeft de leiding, daarna komen de mannen, dan de vrouwen en dan de kinderen. Vanaf je 13e hoor je bij de volwassenen.
Ook het geloof is heel bijzonder. Ze zijn er namelijk van overtuigd dat de client een heks was. Ze geloven niet in geestelijke ziekten, en het is dus eigenlijk al heel bijzonder dat deze client opgenomen was bij een psychiatrisch ziekenhuis.
Louis was al eerder naar deze gemeenschap geweest om te vertellen over de situatie van de client. En over de mogelijkheden om de client weer bij de gemeenschap te betrekken. Dit wilden ze wel en daarom is de stap genomen om de client weer thuis te brengen. Ons ontvangst was heel gastvrij, ik denk dat we wel 50 sinasappels hebben meegekregen en ontelbaar veel pinda’s. Het niet aannemen van deze giften worden niet gewaardeerd, dus we zitten nu met z’n 3e aan de sinasappels en de pinda’s. HMMMMMM.
Het treurige aan dit verhaal is, is dat ik gisteren hoorde van Louis dat de client helaas weer terug is in Mzuzu en niet werd opgenomen in de gemeenschap – zijn eigen familie! Ik denk dat de 15 jaar opname dus wel verdubbeld gaat worden voor deze client helaas.
Liefs Corien
Dinsdag was ik met Sanne op de Malazi clinic aan het werk toen ik op mijn telefoon keek voor de tijd zag ik 3 gemiste oproepen en ik werd weer gebeld. Dit was dus Louis om te vragen of ik NU naar SJOG wilde komen om mee te gaan op home visit. Natuuuuurlijk wil ik dat, dus ik trok een sprintje naar SJOG. Aangekomen in mijn verpleegstersuniform werd me toch vriendelijk verzocht een rok/jurk tot over de knie aan te trekken met een t-shirt en vest. Want als ik in deze kleding mee zou gaan dan zou ik de mensen in het dorpje bang maken. Witte uniformen staan gelijk aan naalden en injecties – dus aan pijn. En mijn huid is ook al wit dus dat maakt het wel heel erg eng!
Toen wist ik nog niet wat voor een dorpje het eigenlijk was, waar we de client heen gingen brengen. Omgekleed en wel zaten we met z’n alle in de ambulance op naar … (ik heb werkelijk geen idee hoe het dorpje heet en al helemaaaal niet hoe je het schrijft) Mzimba district. Het SJOG is het psychiatrisch ziekenhuis voor het hele noorden van Malawi, sommige clienten komen dus echt van ver. De familie van deze client woont nog relatief dichtbij – wat is dichtbij? Dat is dus 3u rijden. De 1e 20 minuten was over een verharde weg, daarna waren het zandpaadjes. In Mzimba district zijn allemaal kleine dorpjes, een hut of 5 bij elkaar is een dorpje, met allemaal moeilijke namen. En de wegen naar deze dorpjes zijn geen officiële wegen, en staan dus ook niet op de landkaart. Louis was zelf al een keertje richting het dorpje geweest en de chauffeur van de ambu had deze route ook al eens gereden, zodat ze in ieder geval wisten hoe er ongeveer gereden moest worden.
De reis op zich is dus al een heel avontuur. De paden zijn zo smal dat je er amper met de auto door kunt, en dan alle dorpjes die je tegen komt, dit is echt Afrika! Dat mensen echt nog zo primitief kunnen leven, ongelofelijk. Ik ben echt heel blij dat mijn ouders Nederlanders zijn haha.
Aangekomen bij het dorpje van de client...
Dit dorp bestaat uit 2 huisjes/hutjes waar ze met 15 mensen in leven. Omdat we met z’n 4e kwamen (client, Louis, chauffeur en ik) hadden ze bij een dorpje verder op een extra stoel geleend, want ze hebben maar 2 stoelen en een klein houten bankje. Ze leven van het land, de mannen jagen en werken op het land terwijl de vrouwen schoonmaken en verzorgen.
Heel bijzonder vond ik de hiërarchie, de Chief is de oudste man van het dorp die heeft de leiding, daarna komen de mannen, dan de vrouwen en dan de kinderen. Vanaf je 13e hoor je bij de volwassenen.
Ook het geloof is heel bijzonder. Ze zijn er namelijk van overtuigd dat de client een heks was. Ze geloven niet in geestelijke ziekten, en het is dus eigenlijk al heel bijzonder dat deze client opgenomen was bij een psychiatrisch ziekenhuis.
Louis was al eerder naar deze gemeenschap geweest om te vertellen over de situatie van de client. En over de mogelijkheden om de client weer bij de gemeenschap te betrekken. Dit wilden ze wel en daarom is de stap genomen om de client weer thuis te brengen. Ons ontvangst was heel gastvrij, ik denk dat we wel 50 sinasappels hebben meegekregen en ontelbaar veel pinda’s. Het niet aannemen van deze giften worden niet gewaardeerd, dus we zitten nu met z’n 3e aan de sinasappels en de pinda’s. HMMMMMM.
Het treurige aan dit verhaal is, is dat ik gisteren hoorde van Louis dat de client helaas weer terug is in Mzuzu en niet werd opgenomen in de gemeenschap – zijn eigen familie! Ik denk dat de 15 jaar opname dus wel verdubbeld gaat worden voor deze client helaas.
Liefs Corien
-
06 Juni 2012 - 12:36
Rens Jonker:
je maakt wel een hoop mee zeg. geniet er nog maar lekker van tijdens je laatste maand. ik ben benieuwd naar je volgende avontuur.
x rens -
07 Juni 2012 - 08:49
Leny:
zo, je maakt wat mee corien!! triest dat er weer een opname volgt.
wat doe je veel indrukken op zeg.
nog een fijne tijd, en het was weer fijn en gezellig om je verslag te lezen.
groetjes en liefs
leny en fam. -
08 Juni 2012 - 07:31
Atie:
Ben bang dat hij volgens mij nooit meer thuis komt bij zijn familie....XXX -
09 Juni 2012 - 21:25
Leny CvS:
Leuk te lezen dat je nu ook een stukje van het echte platteland van Malawi gezien hebt. Jammer dat er voor je patient geen happy end was. Wordt het nu echt verder alleen maar opgenomen zijn of zijn er nog andere mogelijkheden voor hem? Krijg je een beetje een beeld van de psychiatrische problemen in en rond Mzuzu en van de psychiatrische zorg? Ik ben erg benieuwd naar je ervaringen! Nog fijne laatste weken in Mzuzu! -
12 Juni 2012 - 01:34
Rianne:
Weer een mooie ervaring rijker! Gaaf hoor. Triest voor de jongen dat hij als nog verstoten is... Voor hem geen waardig leven meer... Wel goed te horen dat hij zo lang is opgenomen en weer opgenomen is. Mij hebben ze namelijk wijs gemaakt dat er voor chronisch psychiatrische patiënten in Malawi geen faciliteiten waren en ze bij SJOG alleen maar korte (max 1 jaar) opnames deden. Dit heb ik tot aan het lezen van jouw verhaal geloofd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
